“Ik voelde me steeds minder goed in mijn vel.”
Zwanger zijn van Kasper, ik vond het super leuk. Zelfs toen ik nog geen leven voelde in mijn buik, vond ik het leuk om alleen op de trein te zitten, ergens te wachten… want ik was toch niet echt alleen. Ik had altijd een piepklein baby’tje dichtbij me in mijn buik zitten. Jammer genoeg, naarmate de kilo’s er bijkwamen, voelde ik me steeds minder goed in mijn vel. Ik was voor mijn zwangerschap al redelijk onzeker over mijn lichaam en dit werd er dus niet beter op.
Wanneer ik tijdens de zwangerschap afsprak met vrienden, had ik al schrik dat er foto’s gemaakt zouden worden. Ik vond het namelijk veel te confronterend om mezelf op foto te zien en dat zorgde er uiteindelijk voor dat ik maar weinig foto’s van mezelf had tijdens de zwangerschap. Na 9 maand was ik ongeveer 18 kilogram aangekomen. Het vocht, waarmee mijn benen en enkels op het einde vol zaten, zal daar ook wel aan hebben bijgedragen. Dat zorgde ervoor dat ik op korte termijn uitzette en ook nog eens striemen kreeg, terwijl ik de eerste 90% van mijn zwangerschap een hele gladde, egale buik had. Dit gaf natuurlijk nog een extra deuk aan mijn zelfbeeld.
Na de bevalling…
Na de bevalling woog ik al snel terug 8 kilogram lichter. Nadien gingen er nog 4 kilogram extra af, maar de overige extra kilootjes bleven er nog een tijdje aanhangen.
De dagen en nachten waren super vermoeiend met een huilbaby in huis. Kasper sliep tussen 20u ’s avonds en 6u ’s ochtends niet of amper en daarom wisselden Jonas en ik ‘shiften’ af om met hem rond te lopen en te sussen, zodat tenminste 1 iemand van ons ondertussen nog even kon slapen. Uiteindelijk bleek hij last te hebben van een koemelkallergie en na 2 maand kreeg hij eindelijk de juiste voeding waar hij goed op reageerde. Toch bleven de nachten super vermoeiend doordat ik vaak moest opstaan om hem eten te geven of te troosten en ging ik nog steeds standaard om 20u slapen.
Ondertussen was er een hittegolf bezig, en werd ik mee gevraagd om met een aantal vrienden/vriendinnen te gaan zwemmen in een zwemvijver bij één van hen thuis. Aangezien ik mijn vriendinnen graag nog eens wou zien stemde ik toe maar geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om in het zwembad te gaan. Ik peddelde hoogstens wat met mijn benen in het water. Ik schaamde mij dood voor mijn lichaam en wilde (nog) niet in badpak gezien worden. Ik vond het al erg genoeg met mijn kleren aan. Aangezien er nog regelmatig gefeest werd in mijn vriendengroep, en ik niet mee kon doordat ik al zo vroeg ging slapen, werden er ook soms toekomstplannen gemaakt met de vriendinnen (toen er nog geen sprake was van corona): “ooh dan kunnen we binnenkort naar Sunparks samen, dan kunnen Lien & Kasper ook mee”. In mijn hoofd dacht ik toen “ik ga echt niet in badpak naast jullie liggen”. En wanneer ik mensen tegen kwam die ik al lang niet meer had gezien, vroeg ik me al snel af wat ze wel niet van mijn uiterlijk moesten denken…
Verder had ik naar mijn gevoel heel weinig quality time met mijn zoontje, of tijd voor mezelf. Ik ging Kasper rond 18 uur halen bij de onthaalouders, en om 19 uur lag hij al in bed. Op woensdagavond zag ik hem al helemaal niet, want dan moest ik tot 20 uur werken in Leuven. Enkel op donderdag was ik overdag thuis en wisselde ik mijn werkuren met Jonas af om met Kasper bezig te kunnen zijn. In het weekend ‘moesten’ we dan vaak nog op bezoek bij mijn ouders, schoonouders, broers/zussen, en verschillende vriendengroepen die vroegen om af te spreken. Hierdoor kreeg ik al snel het gevoel dat ik Kasper veel te weinig zag en te weinig tijd had voor mijn gezin en voor mezelf.
De ommekeer: lopen, krachttraining en een aantal aanpassingen in mijn voeding
Na 6 maand kon ik Kasper eindelijk wat gemakkelijker ‘loslaten’ en kon ik hem ook zonder schuldgevoel naar de onthaalouders, mijn eigen ouders of schoonouders brengen. Voordien vond ik het zeer moeilijk om mijn kleine baby af te geven aan iemand anders. En al helemaal op momenten dat ik niet moest werken en dus vrij was. Het nieuwe jaar begon en het was tijd voor goede voornemens. Ik besloot na de feestdagen er volledig voor te gaan en me te laten bijstaan door Jonas, mijn vriend, die ook personal trainer en voedingscoach is. Ik begon regelmatig te lopen, ik deed aan krachttraining en ik maakte een aantal aanpassingen in mijn voeding.
Belangrijk om te vermelden is dat in de maanden voordien ik ook al postnatale oefeningen had gedaan en mijn basis (bekkenbodem, buikademhaling, coördinatie ademhaling- bekkenbodem, basis spierkracht buikspieren/bilspieren/beenspieren) hierdoor al wel goed in orde was. Ik oefende ook nog gelijktijdig met mijn patiënten wanneer ik postnatale kine gaf en tijdens de groepslessen bij ons in de praktijk. Toen heb ik ook ondervonden dat ik wat urineverlies had bij intensieve sprongoefeningen. Ja, na een keizersnede komt dit ook regelmatig voor en is het ook belangrijk je bekkenbodem weer stevig op te trainen. Dus oefende ik nog wat vaker, totdat ik alles kon doen wat ik wou zonder urineverlies.
“Het was leuk om te zien hoe ik vorderingen maakte en dit motiveerde mij enorm.”
Maar dus, het nieuwe jaar was daar, ik maakte foto’s van mezelf in ondergoed en ik startte sinds heel lang met lopen. Dat deed ik met de buggy, zodat ik Kasper ook niet als excuus kon gebruiken om niet te gaan lopen. Hoewel dit heel vermoeiend was, was het ook leuk om ondertussen mijn zoontje bezig te zien in de buggy. Ik bouwde zeer geleidelijk aan op tot ik weer 7 km kon lopen. In maart moest de praktijk toe als gevolg van de lockdown en had ik plots veel meer tijd om te sporten en quality time door te brengen met mijn gezinnetje. Zo deed ik ook aan krachttraining, onder begeleiding van Jonas. Een 3 tal oefeningen per keer. Het was leuk om te zien hoe ik vorderingen maakte en dit motiveerde mij enorm. Verder heb ik nooit echt het gevoel gehad dat ik op dieet was. Ik wou geen strenge regels, maar maakte stap voor stap een aantal veranderingen in mijn gewoontes die gemakkelijk vol te houden waren.
Hoewel er dus soms ook nog minder gezonde maaltijden (zoals een pakje friet) op het menu stonden, zorgde dit ervoor dat ik geleidelijk aan bleef afvallen. Ik trok elke maand foto’s van mezelf en ook hier kon ik duidelijk mijn progressie zien. Ik voelde me steeds beter in mijn vel! Uiteindelijk was ik na 2 maand al mijn zwangerschapskilo’s kwijt en was ik 5 maand later nog 10 kilogram extra afgevallen. Ik was niet alleen opnieuw veel gelukkiger met mijn eigen lichaam maar begon zo ook met een gezonder lichaamsgewicht aan mijn tweede zwangerschap. Hoewel gezond eten niet altijd evident is tijdens een zwangerschap, ben ik er tot nu toe ook in geslaagd om minder toe te geven aan ‘goestingskes’ en meer te blijven sporten en bewegen. Ik trek veel meer foto’s en ik probeer nog meer te genieten van het leven in mijn buik, want de kans is zeer groot dat het ook effectief de laatste keer in mijn leven is dat ik dit kan en mag meemaken.
Tot slot wil ik hier nog even aan toevoegen dat het heel normaal is dat je lichaam er door een zwangerschap en na een bevalling anders uit ziet dan voordien. Dat is niet gek als je bekijkt wat ons lichaam op 9 maanden tijd allemaal heeft ondergaan. Geef je lichaam dus ook de tijd om te herstellen na de bevalling en het opnieuw te laten wennen aan het niet-zwanger zijn. Vaak laten we ons geluk nog te veel afhangen over hoe we er uit zien. Ik ben me ervan bewust dat ook ik hier schuldig aan ben en hier nog verder moet aan werken.
x. Lien
Herken je je in mijn verhaal? (zwanger of niet zwanger) Geef je lichaam de tijd, ga niet op een zwaar dieet, maar maak gezonde aanpassingen in je levensstijl. Het loont echt de moeite! En laat je desnoods bijstaan door iemand om je hiermee te helpen! Wil je graag meer info over hoe Jonas werkt? Je mag hem altijd een berichtje sturen via messenger van Flow PT.