Dinsdag 27 juli 2021 om 6uur in de ochtend, 5 dagen overtijd: Ik lag lekker te slapen tot ik ineens wakker werd van intense krampen. Ik dacht dat ik dringend op de grote wc moest gaan (zo leek het). Ik stond op en voelde ineens een kleine plas op de grond vallen. Ik schrok en maakte meteen Vince, mijn vriend (de papa) wakker die nog diep lag te slapen. ‘SCHAT! Mijn water is gebroken volgens mij!’. Vince schoot ineens wakker en liep gelijk naar zijn tas die we hadden klaargemaakt voor te vertrekken naar het ziekenhuis. ‘En nu?!’ Vroeg Vince in paniek. ‘En nu?’, vroeg ik verbaasd. Nu ga ik naar het ziekenhuis bellen dat we komen. Ik belde en vertelde wat er gebeurd was, ze vertelden dat we nog rustig konden ontbijten en dan naar het ziekenhuis konden komen. Dat deden we dan ook.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd ik aan de monitor gehangen, aan de hand daarvan konden we zien dat om de 10-15 minuten er weeën opkwamen. Vervolgens kwam de dokter om te vertellen dat ik eerst een staaltje moest gaan afnemen om te kijken of het ook effectief vruchtwater was wat ik had verloren. Daaruit bleek dan dat het geen vruchtwater was. Ze keken ook mijn opening na en die stond op 1cm. Ik vond het zelf maar raar want naar mijn gevoel was toch wel degelijk de bevalling begonnen. Vervolgens kwamen ze ons zeggen dat ze ons terug naar huis gingen sturen. Het waren volgens hun voorweeën. We moesten thuis afwachten tot de echte weeën begonnen. Ikzelf had er geen goed gevoel bij om echt naar huis te gaan, ik zei nog tegen Vince: ‘Schat, ik voel echt wel dat het begonnen is, dat voel ik gewoon aan mijn lichaam! ‘De weeën worden feller en feller en komen sneller na elkaar’. Dit vertelde ik dan ook tegen de verpleging, ze vertelden me dat ik nog rustig een warm badje kon nemen en dan kon zien of de weeën feller werden of afnamen. Dat deed ik dan ook.
“Oh 4 centimeter ontsluiting! En je vliezen zijn gebroken!”
Ik nam een lekker warm badje en voelde alleen maar de weeën feller worden. Dit vertelde ik dan ook tegen de verpleging ‘ik voel me er echt niet goed bij om naar huis te gaan want naar mijn gevoel gaat het niet meer lang duren’. Ze keken nog eens of ik al meer opening had, maar het was nog steeds die 1cm. Daarop besloten ze mij een ‘beenprik’ te geven, deze ging ervoor zorgen dat ikzelf meer ging ontspannen. Van de beenprik werd ik ‘high’ waardoor mijn lichaam super fel ging ontspannen. De pijn voelde ik wel nog steeds. Ik werd overgezet naar een gemeenschappelijke kamer. Vince moest helaas uit de ruimte gaan vanwege de Corona regels. De verpleging vertelde me dat ik moest proberen even te slapen. Dit probeerde ik dan ook, maar ik voelde steeds de pijn heftiger en heftiger worden. Totdat ik op een bepaald moment niet meer kon van de pijn, we waren toen ongeveer 3 kwartier verder. Ik stuurde Vince een bericht ‘Kom na hier’. Ik kon niet meer van de pijn, ik zei hardop ‘oh mijn God, dit doe ik nooit meer!’.
De vroedvrouw kwam en ik zei: ‘ik kan echt niet meer van de pijn!’ De verpleegster zei dat ze de dokter even ging roepen. De dokter kwam, ondertussen was Vince ook al op de kamer, ze ging kijken of ik al opening had. De dokter keek en zei ‘Oh! 4 cm ontsluiting! En je vliezen zijn gebroken! Was je maandverband nat?’ Ik dacht even na en herinnerde me dat ik inderdaad precies water had gevoeld. Mijn vliezen waren dus gebroken en ik had 4cm ontsluiting. ‘Wat gaat het snel! Doe je heel goed!’, vertelde de verpleging mij.
Normaal gezien wou ik de bevalling zonder epidurale doen, maar het eerste wat ik vroeg was: ‘kan ik die epidurale nog krijgen??’ Gelukkig kon dit nog en ik kon niet wachten tot ik ze kreeg. Ik werd terug overgeplaatst naar de verloskamer. Ik moest nog even wachten op de anesthesist die de epidurale ging zetten. Dus ik moest nog even mijn weeën opvangen en de pijn doorstaan. Ik paste samen met Vince toe wat ik had geleerd op de cursus van Mama In Motion, dit hielp enorm. Hierin was Vince ook een heel belangrijk element! Hij kalmeerde mij en zorgden ervoor dat ik me tot op bepaalde hoogte kon ontspannen. Ik zat wel tussendoor wat te vloeken. Op een bepaald moment riep ik blijkbaar ook volgens mijn vriend ‘waar blijf die f#*king epidurale maat?!’. Toen de anesthesist binnenkwam was ik toch heel blij.
“Dat gaat hier snel, alsof je dit al eerder gedaan hebt!”
De epidurale was gezet en vanaf toen begon mijn lichaam te verdoven waardoor inderdaad de pijn stilletjes aan wegging. Wat was dat zalig! Vanaf dat moment was het koek en ei. De dokter kwam weer even binnen om weer te checken of ik al meer opening had, en ja hoor! 9cm opening ondertussen! ‘Amai dat gaat hier echt snel!’ Ik was ook blij dat ik naar mijn eigen gevoel had geluisterd, ik wist echt dat mijn bevalling was begonnen. Ze vertelde me dat ik hen terug moest roepen als ik het gevoel kreeg alsof ik moest persen (de persdwang). Op een bepaald moment voelde ik dit dan ook precies, dus ik riep de vroedvrouw.
De vroedvrouw zei: ‘oké we gaan eens even een ‘proefpers’ doen’. Ik hanteerde weer de techniek die ik had aangeleerd op de cursus van Mama In Motion. Ik perste zoals me was aangeleerd waarop ineens de vroedvrouw riep ‘how how! Amai stop maar ik zie haar bos haar al! Dat gaat hier snel, alsof je dit al eerder hebt gedaan!’ En inderdaad, het ging zo vlot, dat onze dochter al met haar hoofdje kwam piepen na 1x een oefen pers te doen! De vroedvrouw riep meteen de gynaecoloog op om de bevalling te komen doen.
Even later was de gynaecoloog er en kon ik beginnen met persen. Ik heb nog maar 2x moeten persen en hop! Daar was ze! Om 17u51 was onze kleine Ella-Sophia geboren. Ze woog 3kg250 en was 48,5cm groot. Ik hield haar meteen op mij en wow, wat een zalig gevoel! Ik keek in haar ogen en was meteen verliefd, ik was zo blij! Ik kon niet stoppen met glimlachen naar mijn prachtige dochter. Vince, die nu ook voor de eerste keer haar zag en voelde, was ook meteen verliefd op zijn dochter. Het was zo’n magisch gevoel, wat in woorden niet te omschrijven valt! Het klinkt heel cliché maar het is echt waar wat ze zeggen, er is niks mooiers dan de geboorte van je kind.
Als ik erop terugkijk heb ik ook echt een droom bevalling gehad. Alles verliep naar mijn gevoel heel soepel. Ik ging rond 9u binnen in het ziekenhuis en om 17u51 was Ella-Sophia al geboren. Als ik ooit een tweede kind krijg dan hoop ik dat de bevalling even soepel mag gaan als die van ons dochtertje.
Dit is het verhaal van Julie, mama van Ella-Sophia.
