“Waren mijn weeën echt begonnen of was het gewoon een oefenwee?”
Mijn papa was om één of andere reden overtuigd dat ik op 2 mei ging bevallen. De avond voordien zat ik in de zetel en zei ik tegen Jonas: ‘ik denk niet dat het voor direct zal zijn’. Onze baby was nog niet ingedaald, en de oefenweeën waren niet meer zo vaak aanwezig. Maar de nacht nadien werd ik toch plots om 2 uur wakker. ‘Waren mijn échte weeën begonnen of was het toch nog een oefenwee?’ Ik had dus al een tweetal weken af en toe voorweeën, vooral ’s avonds als ik rustig in de zetel zat, maar nooit werd ik hier ’s nachts wakker van. Ik twijfelde nog even, want ik moest ook super dringend naar het toilet. Misschien was ik daardoor wakker geworden en had ik nu toevallig toch een oefenwee? Ik ging pipi doen en terug in bed liggen. Ik voelde me oncomfortabel en wist niet meteen een goede houding te kiezen. Niet veel later moest ik terug naar het toilet, deze keer een grote boodschap. Was mijn lichaam zich al aan het voorbereiden op de bevalling? Ik was steeds meer en meer overtuigd dat het begonnen was. Ik keek op mijn weeëntimer-app en ik had om de 10 minuten ongeveer een wee en ik ben die nacht in totaal 8 keer naar het groot toilet geweest! Mijn lichaam maakte duidelijk plaats voor de geboorte van de baby! Ik ging naar beneden om in de zetel nog wat te rusten en tussendoor mijn weeën op te vangen. Om 10 voor 7 belde ik mama om te vragen of ze Kasper tegen 8u30 konden komen ophalen (want Kasper was nog goed aan het slapen om 7 uur!). Ik nam in tussentijd nog een douche en Jonas werd wakker en kwam horen hoe de situatie was. Ik had nog steeds om de 10 minuten een wee, soms zelfs een paar om de 5 minuten.
Toen mijn ouders Kasper kwamen halen, kon ik nog steeds heel goed de weeën opvangen in stand, al pratend, of even pauzerend en wat wiegend met mijn bekken. Ik wilde liefst zo lang mogelijk mijn weeën thuis opvangen, maar om 10 voor 10 besliste ik om even te bellen naar het verloskwartier, om te horen of mijn GBS-wisser positief was of niet. De wisser was negatief, maar de gynaecoloog van wacht zei dat we toch meteen moesten komen omdat ik al eens een keizersnede had gehad en dat ze me toch graag de hele tijd aan de monitor wilden hebben, om zeker te zijn dat alles oké was met mijn litteken. Jonas en ik beslisten om toch nog eerst een blokje te wandelen in de buurt, aangezien de pijn nog zo goed meeviel en zo konden we het vertrek naar Leuven toch nog een klein beetje uitstellen. Tijdens deze wandeling zijn mijn vliezen gebroken, gelukkig niet met zo’n stortvloed als bij Kasper. We wandelden nog naar huis en vertrokken naar Leuven.
“In mijn hoofd begon ik me meer en meer voor te bereiden dat het weer een keizersnede zou worden.”
Toen we om 11 uur op verloskunde aankwamen, zei ik tegen de vroedvrouw dat ik weeën had om de 10 minuten en dat ik dacht dat mijn vliezen gebroken waren. Ik moest aan de monitor en met een soort wissertje bevestigden ze dat het effectief vruchtwater was (want er stroomde niets meer uit me). De gynaecoloog checkte ook nog of ik al ontsluiting had: helaas, niets, nada, noppes. Ik had nog een lange weg te gaan… Na een tijdje aan de monitor voelde ik plots een ‘plop’ en toen stroomde er veel vruchtwater uit mij. En na een coronatest mocht ik naar een andere kamer, waar ik later die dag zou bevallen.
Op de nieuwe kamer moest ik ook meteen aan de monitor, maar deze keer gelukkig een mobiele waardoor ik wel bewegingsvrijheid had. In het begin kon ik de weeën nog in lig of in stand (al leunend) opvangen, maar de weeën werden steeds pijnlijker, volgden elkaar sneller op en ik moest andere houdingen zoeken. Op de zitbal, al leunend op het bed dan maar. Ik voelde de pijn in mijn onderbuik, bekken en soms ook in mijn bovenbenen. Jonas, goed opgeleerd, gaf tegendruk op mijn bekken of hield een nat washandje tegen mijn voorhoofd. Bij elke wee stroomde er nu veel vruchtwater uit me. De coronatest was negatief, dus mocht gelukkig mijn mondmasker af. Jonas moest het zijne wel ophouden.
Al snel kwamen de gynaecoloog en vroedvrouw eens kijken, want blijkbaar zakte bij elke wee de hartslag van Mats. Ze wilden zeker zijn dat de monitor niet gewoon mijn hartslag overnam omdat ik bij elke wee naar voor ging hangen op het bed. Ik moest even een saturatiemeter aan, om zo ook mijn hartslag te kunnen volgen. Toch bleek het om de hartslag van Mats te gaan. Ik kon zelf ook op de monitor zien wanneer ik een wee ging krijgen want vooraleer ik iets begon te voelen, zag ik de hartslag van Mats zakken. “Als hij het nu al zo benauwd heeft tijdens een wee, kan het zijn dat hij het niet gaat aankunnen, want je hebt nog een lange weg te gaan (cfr 0cm ontsluiting)!” In mijn hoofd begon ik me meer en meer voor te bereiden dat het toch terug een keizersnede ging worden…
De weeën werden nog pijnlijker en ik koos voor een houding op handen en knieën, leunend op de bal. Zo kon Jonas ook nog druk geven op mijn bekken. Om de 2 minuten kwam er een wee, en ik moest telkens snel in positie gaan zitten, want bewegen op het toppunt van de wee was onmogelijk. Ik telde steeds mijn ademhalingen, blies lang en stevig uit, of concentreerde me op de muziek die ik had opgezet. Ik ging ook regelmatig naar toilet om mijn blaas leeg te maken en vruchtwater te laten uitlekken. Op het toilet waren mijn weeën precies eens zo pijnlijk en moeilijker op te vangen!
Na een wissel van shift was er een nieuwe vroedvrouw, Charisse, die me begeleidde. Na een tijdje, ik denk dat het toen 3u was, vroeg ze of ze nog eens moest kijken hoeveel ontsluiting ik had. Ik twijfelde, want had schrik dat het me ging demotiveren als het niet ver gevorderd was. Langs de andere kant dacht ik, wel een extra motivatie als het juist wel goed gevorderd was en dus liet ik haar checken: 1 cm. Pff… Ze zei nog, voor het zelfde geld is het binnen een paar uur nog 1 cm, maar dan is misschien je baarmoederhals goed verweekt en kort, dus dan ben je ook vooruitgegaan! Ze zei dat uit goede bedoelingen, maar toen ze buiten was, begon ik te wenen en zei ik tegen Jonas dat ik het niet meer zag zitten.
“Toen begon ik opnieuw te twijfelen om toch een epidurale verdoving te vragen omdat ik helemaal uitgeput was.”
Maar ik herpakte me en ging weeën opvangen in de douche. Niet veel later kwamen de gynaecoloog en vroedvrouw binnen gelopen omdat de hartslag van Mats nu wel heel laag ging. Ik kwam uit de douche, ging op de rand van het bed zitten en bij elke wee ging ik aan Jonas hangen (al zittend). Ondertussen was de gynaecoloog de monitor nauwlettend in het oog aan het houden en werd het woord keizersnede weer uitgesproken. Ze vroeg ook: ‘Je hebt toch geen pijn aan je litteken?’ Euh, ja, die weeën situeren zich daar? ‘In je onderbuik, maar toch niet je litteken zelf?’ Euh, dat litteken is toch in mijn onderbuik? Wist ik veel of wat ik voelde ‘normale’ pijn was van een wee of pijn van mijn litteken dat op springen stond! Ze besloten om elektroden op het hoofdje van de baby te plaatsen om zo goed in het oog te kunnen houden of alles nog goed was met hem.
Het plaatsen van die elektroden leek een eeuwigheid te duren en ondertussen moest ik de pijn van meerdere weeën gewoon ondergaan want deze opvangen in ruglig was onmogelijk. Toen begon ik opnieuw te twijfelen om toch epidurale verdoving te vragen omdat ik helemaal uitgeput was, van de pijn, maar ook van het zo lang wakker zijn en maar 3u geslapen te hebben de nacht voordien… Ik was ondertussen ook al ongeveer 16 uur bezig met weeën op te vangen. Het leek nog een eeuwigheid te duren vooraleer ik effectief ging bevallen, en had schrik dat ik geen energie meer ging hebben om te persen en dat ik dan toch nog een keizersnede moest krijgen. Maar langs de andere kant had ik ook schrik dat zo’n verdoving alles ging stilleggen en dat ik dan toch een keizersnede moest krijgen. Na overleg met de vroedvrouw & gynaecoloog, stelde deze laatste voor dat als ik koos voor een epidurale dat ze dan oxytocine, een weeënstimulerend hormoon, zouden kunnen toedienen om te vermijden dat het stilvalt en om alles wat sneller te doen gaan, want ze hadden nog steeds schrik dat Mats het niet zou aankunnen. Normaal doen ze dit niet na een keizersnede, omdat dit hevigere contracties geeft en het litteken mogelijk zou kunnen scheuren, maar ze gingen starten met een heel lage dosis en heel traag opbouwen en ondertussen nauwkeurig monitoren. En als ik dan toch een spoedkeizersnede moest krijgen, dan had ik mijn verdoving al…
En zo kwam rond 18u30 de anesthesist om de verdoving te geven. Ik had hier wel een beetje schrik voor. Ook omdat mijn weeën elkaar heel snel opvolgden en het niet gemakkelijk was om ontspannen te blijven zitten… Maar de vroedvrouw en anesthesist hebben me hier goed doorgeholpen. Nadien moest ik op mijn linker zij gaan liggen. De eerste weeën voelde ik nog heel hard, en ook weer hier, al liggend moest ik deze gewoon ondergaan. Maar na een tijdje begon ik te merken dat mijn linker been begon te tintelen. Ik vroeg me af of het normaal was dat ik dat enkel links voelde, en de anesthesist zei dat dit door de zwaartekracht kon zijn. Ik moest me eens op mijn rechter zij leggen. Maar toen zakte Mats zijn hartslag zo fel, dat ik echt meteen snel snel terug op mijn linker zij moest gaan liggen. Gelukkig stabiliseerde zijn hartslag opnieuw. Ik voelde de weeën dus nog in mijn rechter kant (lies & bekken), maar de intensiteit was toch al een stukje minder. Ik mocht af en toe verdoving bijgeven, maar wilde dit niet te veel doen om toch nog zo goed mogelijk alles te voelen.
“Ik vond het geweldig dat ik hem zelf mocht aannemen en op mij mocht leggen.”
Op een gegeven moment voelde ik plots druk onderaan. Dat zou vroeg zijn, zei de vroedvrouw, maar ze checkte mijn ontsluiting en ik had plots al 7 cm! Vanaf toen begon ik ook enorm hard te trillen. Kou? Vooral van de adrenaline denk ik… Ik begon ook terug hoop te hebben dat de vroedvrouw de geboorte van Mats nog ging meemaken (want haar shift zat er bijna op). Niet veel later voelde ik echt regelmatig die druk, en nadat ze nog eens checkte, zei ze dat ik klaar was om te persen. Gelukkig was het trillen over zodra ik mocht persen!
Ik mocht al kort eens persen om al te ‘oefenen’. Goed zo! zei de vroedvrouw, het hoofdje komt er aan! De gynaecoloog kwam er ook aan en zij begeleidde me tijdens elke perswee. Ik voelde gelukkig goed hoe ik moest persen en dat ging dan ook heel vlot. Na een stuk of 2 persweeën vroeg de gynaecoloog of ik al eens aan het hoofdje wou voelen. Een heel gek gevoel! Na de volgende wee werd het hoofdje geboren en zagen we dat de navelstreng rond het nekje zat. Vermoedelijk was dat de reden waardoor Mats zijn hartslag zakte bij elke wee. Nog eens persen voor de schoudertjes, en toen was hij daar, Mats, geboren op 2 mei 2021 om 22u03 na 20u arbeid en na een 10tal minuutjes persen. Ik vond het geweldig dat ik hem mocht aannemen en op mij leggen. Puur geluk en wat een opluchting dat ik er van af was!
Jonas mocht de navelstreng doorknippen, en nadien werd de placenta nog geboren (dit ging heel gemakkelijk). Mats werd toen gewogen en gemeten (2kg990 en 49 cm). Redelijk klein en licht voor op 39 weken geboren te worden. En ik maar denken dat ik van een dikke baby ging bevallen deze keer ;-). Nadien mocht Mats terug bij mij liggen, ondertussen werd ik gehecht (pijnvrij, al duurde dat toch langer dan ik dacht) en kon ik dan voor de eerste keer borstvoeding geven. Joepie, dit lukte! (Bij Kasper ging dit helemaal niet goed) We werden alleen gelaten met ons drietjes en genoten van elk moment.
Achteraf zei de gynaecoloog: ‘Ik heb echt mijn hoofd gebroken over al dan niet een keizersnede te doen’. Ik ben haar zo dankbaar dat ze alles goed heeft ingeschat en het via de vaginale weg is gelukt zonder complicaties!
Dit is het verhaal van Lien (van Mama In Motion), mama van Kasper en Mats.