Overtijd. Mijn vriendin drong aan om een test te doen. Ok, ik was wat vroegtijdig gestopt met de pil, aangezien ik meer en meer verhalen hoorden over lang moeten ‘ontpillen’ enzovoort. Maar het hoefde nog niet. Ons huisje was nog niet af, we gingen trouwen… Geen haar op m’n hoofd dat er aan dacht zwanger te zijn. Ik was ook pas 1 maand gestopt met de pil na 12 jaar, we hadden stress van de bouw van ons huis, stress van onze wel-of-geen-corona-wedding, stress op het werk… Onmogelijk dus. Kom, ik zal die test wel doen. Controlestreepje met daarnaast een HEEL vaag streepje. Echt. Uitgegomde potlood. Zie je wel! Niet zwanger… Mijn vriendin duwde de bijsluiter onder m’n neus en zei dat dit dus wél betekende dat ik zwanger was. “Hoe dun ook, als er iets staat, ben je zwanger!” Terug naar de apotheek om een duidelijke test te kopen. De apothekeres beweerde (na het zien van de foto van de test) dat dit ook betekende dat ik zwanger was. Ik kreeg meteen “de roze doos” in m’n handen geduwd. Wauw, doe effe kalm… ClearBlue zou het uitclearen. En jawel… 3/4 weken zwanger! Wait, what?!
Over de zwangerschap mag ik achteraf gezien eigenlijk niet klagen, al was al die bovengenoemde stress niet ineens weg, waardoor ik er niet volop van genoten heb en zelfs lastig werd als mensen zeiden dat ik dat net wel moest doen. Hoe dan?! Ook kampte ik best wel met schuldgevoelens. Gedachtes als “Nu al? We wilden nog zo veel…” of “Wil en kan ik dit wel?” spookten door mijn hoofd. Ik ‘moest’ blij zijn, maar dat lukte zeker niet altijd. En dan had ik vriendinnen die al lang aan het proberen waren waarbij het maar niet lukte, maar ik moest dan wel vertellen dat ik zwanger was.
Bon, 1 dag na mijn uitgerekende datum moest ik aan de monitor. De baby reageerde toen blijkbaar niet zo goed… De gynaecoloog kwam binnen. “We gaan je toch inleiden, meid.”
“NU?!”
“Nee…”
“Fieuw…”
“Straks!”
“Wat?!”
“Kom maar om 13u terug (het was 11u?!), dan is het niet druk.”
“Ik heb een ballon gekregen, weeënopwekkers, mijn water werd gebroken… Maar volgens de monitor kreeg ik geen weeën.”
Euhm, niet helemaal hoe ik mijn bevalling had voorgesteld, maar goed. We doen dit gewoon. Naar huis, diepvriespizza, douchen, koffer en naar de verloskamer. Daar moest ik me omkleden en een ziekenhuisschort aandoen (?!)… Die 3 ‘bevaloutfits’ in mijn koffer waren dus overbodig. Ook was ik niet mondig genoeg om te vragen of ik toch mijn kleren aan mocht, maar goed, de schort dan maar.
Ze hingen me aan de monitor en sindsdien is het een beetje een waas. Onbewust verdrongen of gewoon vergeten, ik weet het niet. Ik heb een ballon gekregen, weeënopwekkers, mijn water werd gebroken… Maar ik kreeg geen weeën volgens de monitor. Toch had ik echt pijn, maar het was veel te vroeg voor een epidurale, vonden ze. Achteraf bleek dat de monitor niet helemaal juist zat en ik dus echt wel volop weeën had. Toen kreeg ik wel een epidurale, yes. Bij deze ook even: WAUW aan alle vrouwen die zonder epidurale bevallen zijn. Wat een tijgers zijn jullie!! Ondanks de epidurale bleef ik rechts wel pijn hebben. Er kwam van slapen dan ook helemaal niks in huis.
Om 5u ’s morgens komen 3 vroedvrouwen redelijk wild de kamer binnen. “Spoedkeizersnede, mevrouw! De baby reageert niet goed!” Papieren werden onder mijn neus geduwd die ik moest tekenen (die ik uiteraard niet had kunnen lezen), mijn buik werd geschoren(?), de blaassonde geplaatst en ze kwamen me over 5 min. halen! Ok. 5, 10, 15… min gingen voorbij. Toen kwam een vroedvrouw zeggen dat we het toch natuurlijk gingen proberen, want nu de ballon eruit was, reageerde meneer weer ok. Opluchting en paniek tegelijk. Ik was echt uitgeput…
Op dat moment had ik 4cm. Nog wat opwekkers, nog wat meer pijn. Ze gingen een 2de epidurale proberen. De eerste was misschien niet goed gelukt. Geen idee hoe ik toen gedaan heb. 28u later kwam mijn gynaecoloog alsnog vertellen dat het een keizersnede zou worden. Ze brachten me naar de OK.
“De dokter zei dat ik gewoon rustig moest blijven.”
Ik werd helemaal klaargemaakt terwijl mijn man buiten wachtte. Ze gingen er aan beginnen en mijn man mocht binnen. Even testen met de scalpel… Die voelde ik nog? “Dat kan niet mevrouw, u bent 3 keer verdoofd. Beweeg uw tenen eens?” Ik hief mijn beide benen volledig op. Dat was niet goed. Ik moest een extra (spinale?) verdoving krijgen. Mijn man moest weer naar buiten. Daar heeft hij nog 45 minuten gezeten want het verdoven lukte niet goed. Ze moesten er een andere dokter bij halen en dan konden ze verder.
Maar ineens kon ik niet meer slikken. Ik zeg dit tegen de verpleegster. Praten ging ook niet meer goed. Mijn man mocht op dat moment normaal terug binnen, maar werd terug naar buiten gestuurd. “Neenee, de papa er niet bij! We gaan moeten intuberen.” Ik hoor dit maar kan niet goed reageren. Echt heel akelig. Ik heb toen nog iets gevraagd als “Ga ik dood?” Dat klinkt nu misschien overdreven, maar ik was zó moe, het ging niet goed en de dokters vertelden me weinig tot niets over wat er gaande was. De dokter zei dat ik maar gewoon rustig moest blijven (alsof dat zo gemakkelijk ging op dat moment). Ik vroeg toen of ik mocht slapen en toen heb ik mijn ogen dicht gedaan met het idee dat als ik er niet uit zou komen, ze tenminste mijn kindje konden redden. Toen werd ik wakker met gehuil. Geen idee wanneer dat was of hoe lang het heeft geduurd, maar ik weet nog dat ik dacht: 1) Hij huilt! Da’s heel goed! En 2) Ik hoor dit, dus ik ben niet dood.
De eerste nacht met hem bij me ging op zich nog goed. Uiteraard geen oog dicht gedaan, want ik bleef alleen maar naar hem kijken of alles wel ok was. De vroedvrouw van de nacht (E.) heeft me er toen ook echt doorgesleept. Een engeltje was het! Ik wilde heel graag borstvoeding geven en ze heeft echt naast me gezeten om elke druppel eruit te krijgen. Dit ving ze op met een plastic lepeltje om het zo in het mondje van mijn zoontje te doen. “Elke druppel is goud waard,” zei ze. Ik ben haar zó dankbaar!!
De tweede dag begon mijn zoontje raar te doen. Kokhalzen, beven en de hele tijd slaan met de armpjes. De vroedvrouw van de middagpost vond dat ik me aanstelde. Het was normaal. Baby’s zijn gewoon misselijk van het vruchtwater. Ik was er niet gerust in en heb toch nog 4x op de bel geduwd. Ze stuurde toen alleen nog maar haar stagiaire om me te sussen. Ik was gewoon te bezorgd en oververmoeid, volgens hen. Ik heb toen gewacht op de shiftwissel want ik VOELDE (dat gekke moederinstinct) dat er iets niet klopte! Toen kwam diezelfde lieverd van de nacht ervoor. Zij luisterde wél naar mij door mijn tranen heen en ze heeft meteen actie ondernomen. Zijn suiker was véél te laag en ze heeft de kinderarts van wacht moeten bellen. Gevolg: Hij heeft nog 10 dagen op neonatologie gelegen.
Ondanks de toch wel heftige ervaring vond ik me de eerste dagen en weken na de bevalling echt een topwijf. Mijn man bevestigde dit ook meermaals. Ik had gevochten voor onze zoon! Ik keek in de spiegel en zag in plaats van die hangbuik, wallen en ontplofte haren vooral een échte moeder. Ik was zó fier op mezelf!
Dit is het verhaal van Romina, mama van Enrique.