Zondagavond om 22u10 bevallen, dinsdagmiddag naar huis. Langer wilde ik niet in het ziekenhuis blijven. Bijna hadden ze ons nog daar gehouden, want hij was toch wat te veel gewicht verloren. Ik vertelde aan de vroedvrouwen ginder dat ik er vertrouwen in had dat het thuis goed ging komen. Natuurlijk was Mats wat afgevallen, want hij had een paar voedingen slecht (of amper) gedronken wegens zijn vele slijmpjes. Maar nadat hij geaspireerd was, dronk hij veel beter en de borstvoeding verliep nadien naar mijn gevoel super goed. Ik was anders gewoon, want zijn grote broer Kasper was destijds een ‘luie’ baby die constant in slaap viel en te weinig zuigkracht had, waardoor dat borstvoedingsverhaal een beetje anders is gelopen. Deze keer voelde ik mezelf ook super: amper pijnklachten, ik liep gewoon vrolijk rond door de kamer en ook mentaal ging het heel goed met mij. Het contrast (zowel fysiek als mentaal) was zeer groot met mijn vorige bevalling 2 jaar geleden. Dus ik wilde naar huis. Ze lieten me uiteindelijk wel vertrekken, mede omdat ik ook een goede vroedvrouw/lactiekundige had die aan huis kwam.
Een droombaby?
De eerste week na de bevalling dachten wij dat we de jackpot gewonnen hadden: deze keer een droombaby! Mats sliep heel vaak in het parkje (naast het lawaai van grote broer Kasper), liet van zich horen als hij honger had, maar sliep na het drinken aan de borst gewoon weer verder. Borstvoeding ging nog steeds vlot. Ik had samen met mijn vroedvrouw besproken dat ik toch al een beetje ging bijkolven, omdat het gewicht van Mats nog niet meteen begon te stijgen en zeker omwille van de voorgeschiedenis bij Kasper. Ik wilde deze keer zo graag een positief borstvoedingsverhaal. Na een paar dagen wat na te kolven had ik duidelijk een betere productie, en Mats begon nu wel goed bij te komen. Ik stopte dan ook snel met kolven. ’s Nachts sliep Mats in de cosleeper en ik gaf op vraag, meestal om de 3 uur ongeveer, borstvoeding. Alles liep op rolletjes. Op een gegeven moment zat er zelfs al eens wat langer tussen ’s nachts. Ik had enkel wel veel last van pijnlijke kloven in mijn tepels.
Na een week begon echter de miserie. Vooral ’s avonds weende hij heel vaak, en we haalden onze zitbal weer naar boven (letterlijk, want deze lag beneden in onze oefenzaal). Heel de avond op en neer bouncen op de bal, dat had hij graag, en dan sliep hij. Zijn grote broer was destijds ook een grote fan van de zitbal. “Normale krampjes”, dachten we deze keer. Hij clusterde ook heel lang aan mijn borst. Maar de nachten werden moeilijker en moeilijker. Mats sliep alleen nog maar op mij, of naast mij in mijn armen. Liefst van al aan de borst. Ik vond dat toen nog niet zo erg, ik kon er ook stiekem heel hard van genieten. Totdat het ook gedaan was met rustig aan de borst drinken. ’s Nachts wilde hij steeds drinken van de borst, dronk een paar seconden, en liet dan weer los, om weer van zijn oren te maken totdat ik mijn tepel terug aanbood, om weer na een paar seconden los te laten,…. Of hij bleef met zijn mond ‘pitsen’ in mijn tepel en draaide zijn hoofd dan gefrustreerd in alle richtingen. Aww, dat was pijnlijk. Mijn pijnlijke tepels werden er niet beter van. Maar met wat zalfjes en oplapmiddeltjes, het doorprikken van een melkblaar, en vooral, met het aanleren van de juiste aanhaptechniek, beterde dit wel snel en kon ik een tijd later pijnvrij borstvoeding geven.
Rampzalig
De nachten bleven echter rampzalig. Heel de nacht was ik bezig met hem telkens opnieuw aan te leggen nadat hij losliet. Niet aanleggen was geen optie, dan schreeuwde hij ook alles bij elkaar. Ik at uit voorzorg al geen melkproducten meer (Kasper had een koemelkallergie), en elke keer dat ik toch iets met melk had gegeten, leek het erger. Ik begon dus nog meer op mijn eten te letten, want ik wilde echt nog graag doorzetten met borstvoeding. Omdat de nachten nog zooo slecht bleven, at ik op den duur dus geen melkproducten, maar ook geen eieren, geen soja, geen kolen, geen ajuin, geen look, geen broccoli en geen paprika meer. Alles wat krampen kon geven, schrapte ik van mijn dieet. Toch leek er niets te helpen. Ik heb zelfs een tijdje ook glutenvrij gegeten.
Bij de pediater leek alles telkens in orde. Hij kwam goed bij, zeer goed zelf, want hij was een aantal grafieken gestegen. Ik had zelf ook al veel mobilisatie-oefeningen bij hem gedaan, massage van de buik, probiotica, minder lang tussen de voedingen laten, langer tussen de voedingen laten, wat extra afgekolfde melk bijgeven,… Ook de osteopaat kon niets doen, alles was in orde volgens hem.
Ik sliep ’s nachts amper. Een nacht dat ik 4u sliep, opgedeeld in stukjes, was een topnacht. Er zaten vaak nachten bij van 1 tot 1.5u slaap en ik was helemaal op. Die dagen na de allerslechtste nachten, heb ik veel geweend. Wanneer we bij mijn zus op bezoek gingen, of samen op vakantie waren aan de zee, zag ik haar baby ook regelmatig. 3 weken ouder dan Mats, maar het contrast was zeer groot. Deze baby kon gemakkelijk mee op restaurant, keek gewoon wat rond en viel dan zelf in slaap. Terwijl ik rondliep tussen de tafels met Mats in mijn armen (anders was hij niet stil) en af en toe kwam ik een frietje van mijn bord pikken, totdat hij uiteindelijk na lange tijd rondlopen en wiegen in slaap viel. Zijn neefje dronk vlot aan de borst, viel nadien in slaap en kon weggelegd worden, terwijl Mats gefrustreerd bleef aan mijn borst (voornamelijk ’s nachts).
Ik ging bijna beginnen met werken en zag dit nog niet zitten met zo weinig slaap. Toen we op vakantie gingen, besloot ik dat ik eens ging beginnen met een flesje kunstvoeding, koemelkvrij, en kijken hoe hij daar op reageerde. Helaas wilde hij dit niet drinken, hij vond dit verschrikkelijk. Dus bleef ik volledig borstvoeding geven. Jonas sliep op een andere kamer met Kasper op vakantie, en ik liep ’s nachts rond met Mats, en probeerde hem zo kalm mogelijk te houden (aan de borst of zonder de borst) om zijn broer niet wakker te maken. Heel rustgevend was die vakantie dus niet.
Honger?
Toen we ’s nachts een (groter) flesje afgekolfde melk gaven, merkten we dat het toch iets beter ging. Zou Mats gewoon honger gehad hebben ’s nachts en gefrustreerd geweest zijn omdat er te weinig/te traag melk uitkwam? Het nadeel was dat ik terug begon te werken en ik dus overdag niet live borstvoeding kon geven, ik had ook geen geweldige opbrengst in de diepvries zitten, en het kolven bracht ook steeds minder op. Ik moest 2 sessies kolven om 1 voeding te kunnen vervangen. Toen heb ik besloten om over te schakelen (deels) op kunstvoeding, want anders moest ik constant aan het kolven zijn en kreeg ik niets gedaan op het werk en in het huishouden. Nan Evolia werd het, toch eens koemelk proberen. Het leek er in ieder geval niet slechter door te gaan. Hij was precies toch blij dat hij nu wel beter kon doordrinken ’s nachts.
Mats werd dan ook nog eens vaker en vaker ziek: RSV, een oorontsteking, nog iets op zijn luchtwegen, zwaar verkouden, terug een oorontsteking,… De nachten bleven daardoor nog steeds enorm zwaar en vooral enorm kort. Op 5 maand legden we Mats op zijn eigen kamer en om de beurt bleef ik of Jonas op die kamer mee ‘slapen’. Van slapen kwam er echter niet veel in huis, want met al dat ziek zijn, liepen we meer met hem rond dan iets anders.
We zijn ook nog vaak van melk geswitcht. Mats werd heel onrustig tijdens zijn flesje, en eerst hielp Nan Complete Comfort goed, maar nadien ook weer niet meer. Nan Pepti was dan weer te dun, en nadien zaten we aan Novalac Allernova Ar. Toen dronk hij wel rustig zijn flesje, zonder ons of zichzelf te pijnigen.
Vaste voeding zijn we ook beginnen introduceren, en dat ging al snel heel goed. Ook weer een fel contrast met Kasper, die veel minder goed at. We bouwden alles traag op, om zijn darmen goed te laten wennen. Helaas had hij gemakkelijk last van obstipatie. Hij kon dagelijks wel kaka doen, maar het was wat harder en moeilijk uit hem te krijgen.
Ik had nog regelmatig een serieus dipje, zowel fysiek als mentaal, maar ik kon wel nog blijven functioneren. Ik merkte het verschil wel duidelijk. Toen ik nog borstvoeding gaf, ging ik meer door op automatische piloot en had ik meer energie. Sinds ik ben gestopt, voelde ik me veel meer moe. Hormonaal, maar misschien ook wel deels omdat ik al 5 maand amper sliep en dat dat nu begon door te wegen.
Er moest iets gebeuren…
Mats was ondertussen al 6 maand. Ik begon te merken dat het steeds moeilijker met me ging. Wanneer er eens een vriendin vroeg hoe het met mij ging, barste ik in tranen uit. Ik besefte dat dit geen goed teken was en dat ik iets ging moeten doen. Ook bij Kind & Gezin ben ik toen in tranen uitgebarsten en zij raadde aan om voor mezelf eens naar de dokter te gaan en verlof te nemen. Ze had gelijk, er moest iets gebeuren. 2 weken later had ik al een verlengd weekendje gepland met mijn schoonfamilie in de Ardennen, en ik besloot om die dagen voordien ook vrij te nemen. Die dagen gingen Kasper en Mats naar de onthaalouders gaan, dus was ik echt eens 3 dagen helemaal alleen thuis, rustig, zonder kindjes. En nadien op vakantie met mijn schoonouders. Helaas ben ik de nacht nadat ik naar Kind & Gezin ben gegaan, ziek geworden. Corona. Het was bijna lachwekkend. We gingen van de ene miserie naar de andere, met als kers op de taart een dosis Corona. Mijn “verlof” ging dan wel meteen in: 10 dagen niet werken & de week daar achter was mijn weekje vakantie al gepland. Corona viel mijn lichaam hard aan. 40 graden koorts, rillen, hoesten, geurverlies, doodmoe. Gemakkelijk was dat niet, om ondertussen ook nog eens voor de kindjes te zorgen. Ik sliep in de living op een matras en bracht daar ook het grootste deel van de dag op door. 1 voordeel: ik rook de kaka-pampers van de kindjes niet meer! Hoewel het ook wel vaak een verrassing was wat ik in Mats zijn pamper vond dus :’) Na 2 dagen was het beter, ik had terug energie, koorts was weg, enkel nog wat hoesten. Ik dacht: ik ben erdoor! 10 dagen isolatie zijn wel ruim genomen! Dacht ik… Ik begon dus het huis op te ruimen en te kuisen (want de kuisvrouw mocht uiteraard niet komen). Maar dat had ik beter niet gedaan. De dag erna voelde ik me weer extreem ellendig. Ik had opnieuw koorts en ik begon ademhalingsproblemen te krijgen. Niet veel later begon ik ook bloed op te hoesten en mijn saturatie zakte naar 82 bij het zetten van een paar stappen. Mijn laatste vaccin was toen al meer dan 6 maand geleden en mijn immuunsysteem was niets waard na een halfjaar amper te slapen waardoor ik extra vatbaar was, vermoed ik. Ook Jonas en de kindjes testten een paar dagen later positief, gelukkig hadden zij niet zo veel last!
Ik ben 15 dagen ziek geweest, maar die laatste dagen vielen gelukkig een stuk beter mee. Ik was heel blij dat we op vakantie konden vertrekken, terug andere mensen konden zien (die wat mee konden helpen met de kindjes), en eventjes weg waren van huis. Wonder boven wonder zijn Mats zijn nachten daar plots beginnen beteren. Ik voelde mezelf ook terug een pak beter, zowel fysiek als mentaal!
En nu?
Ondertussen is Mats bijna 9 maand. Hij heeft lang last gehad van zijn moeilijk stoelgang, maar sinds we nu 2 zakjes Forlax per dag geven, gaat dat eindelijk goed. Daardoor zijn de nachten ook enorm gebeterd en sinds hij 8 maand is, slaapt hij ’s nachts echt wel goed, al blijft hij een vroege vogel die rond 5u wil opstaan. We zijn met wat tips van een slaapcoach aan de slag gegaan en durven al heel stilletjes fluisteren dat het lijkt beter te gaan. Al is luidop zeggen dat het goed gaat, vaak de start van nieuwe problemen :’).
Aan alle mama’s die het moeilijk hebben, I feel you. <3 Ooit wordt het beter, misschien binnen een paar maandjes, maar misschien wel al morgen. Zoek hulp wanneer het nodig is, en vergeet jullie zelf niet!
Dit is het verhaal van Lien, mama van Mats