“Na een vlotte zwangerschap was ik klaar voor mijn bevalling. Althans dat dacht ik…”
Na een vlotte zwangerschap waar ik met volle teugen van genoten heb, was het na 39 weken tijd om mijn ‘skills’ te tonen tijdens de bevalling. Ik was klaar om bewust te bevallen, want dat had ik geleerd tijdens de zwangerschapscursus bij Laura van Mama In Motion. Na ongeveer 48u voorweeën mocht ik eindelijk met 7cm naar het ziekenhuis gaan. Allerlei emoties die onderweg naar daar: spanning, zenuwen, pijn, blijdschap, maar ik was er vooral klaar voor! Althans dat dacht ik…
De eerste uren in het ziekenhuis gingen vlot. Tot er af en toe eens één gynaecoloog kwam kijken en niet enkel de vroedvrouw. Ik moest eens op mijn zij gaan liggen, daarna op mijn knieën, ik kreeg een extra monitor… en noem maar op. Mijn epidurale was uitgewerkt en er was geen tijd om een nieuwe te zetten. Mijn lichaam nam over en ik begon te puffen. Ondertussen was het al 14.45u. Er kwamen steeds meer andere mensen eens kijken. Vreemd, maar bij je eerste bevalling weet je natuurlijk niet beter. Een vroedvrouw had me al gezegd dat als de toestand van de baby niet zou beteren dat het misschien een keizersnede zou worden. Even van slag, maar wat moet, dat moet. De vroedvrouw zei me dat de baby eruit wou en het tijd was om te persen. Daar lag ik dan, klaar voor mijn eerste perswee en plots kwamen er verschillende dokters binnengelopen. Ze riepen dat we nu onmiddellijk moesten vertrekken!
“Mijn man was ondertussen aan het wachten in de gang. De tijd verstreek en zijn paniek nam toe!”
Toen ze me klaarmaakten om te vertrekken, kreeg ik allerlei draadjes, moest ik tijdens mijn weeën op een ander bed gaan liggen en hoorde ik allerlei medische termen in het rond vliegen. Om 14.55u vertrok ik dan van de verloskamer naar de operatiekamer. Mijn man moest zich gaan omkleden en ze zouden hem gaan halen als alles klaar was. Ik zag een kamer vol dokters en had geen tijd om te panikeren. Ze stelde enkele vragen en ondertussen voelde ik ze mijn buik ontsmetten. Ik zie dat ze het blauwe doek voor me hangen en ging ervan uit dat ze nu mijn man zouden halen. Maar toen werd alles zwart. Ze brachten me onder narcose. Ze hadden dit blijkbaar wel tegen me verteld, maar dat heb ik niet meer meegekregen. Mijn man was ondertussen aan het wachten in de gang met zijn pak aan, klaar om bij de bevalling te mogen zijn. De tijd verstreek, zijn paniek nam toe. Na ongeveer 45min kwamen er 4 dokters hem halen en hij zag een couveuse met een baby erin. De dokter vertelde dat het Adan was, zijn zoon. Dat Adan om 15.02u geboren was en hij hulp nodig had op Neonatologie. Hij mocht hen volgen tot daar en zou dan alle uitleg krijgen.
Rond 17u werd ik wakker maar ik wist niet waar ik was of wat er was gebeurd. Ik keek rond me en besefte dat ik in het ziekenhuis was. Maar waarom was ik in het ziekenhuis? Ik voelde aan mijn buik en toen kwam alles terug. Ik moest bevallen, maar het werd een spoedkeizersnede onder narcose. Maar waar was mijn zoon? Waar was mijn man? Was er iets mis gegaan? Heeft de baby het niet overleefd? Is mijn man nu afscheid aan het nemen van hem? Ik ging werkelijk door een hel.
“Om 18.30u brachten zij mij in mijn bed naar Neonatologie zodat ik hem voor het eerst kon zien.”
Een dokter kwam me vertellen wat er was gebeurd, maar door de narcose drong niet alles door. Mijn man mocht binnenkomen en ik zag aan zijn gezicht dat het niet goed was. Ik kreeg te horen dat Adan vastgezeten had en dat zijn hartslag snel zakte. We zijn om 14.55u vertrokken naar de operatiekamer en om 15.02u was hij geboren, amper 7 minuten later. Zo snel moest het gaan. Ze moesten hem via mijn vagina omhoog duwen en via mijn buik eruit trekken. Hij ademde niet toen hij was geboren en ze wisten niet hoe lang dit al het geval was. Hij kreeg zuurstof, kwam bij en viel weer even weg. Hij moest nog aansterken op Neonatologie. Om 18.30u brachten ze mij in mijn bed naar de afdeling zodat ik hem voor het eerst kon zien. Daar lag hij dan. Zo klein en fragiel. Mijn hart brak. We mochten hem niet aanraken, geen voeding geven, geen kleren aandoen, … alleen maar kijken.
S’ nachts kreeg ik regelmatig bezoek van de vroedvrouwen. Eentje vroeg me hoe ik me voelde. Slecht en geen mama. Ik was bevallen, maar wist er niets van. Ik heb een zoon, maar mag hem niet vastnemen. Ik heb een zoon, maar heb hem nog maar 10 minuten kunnen zien. De dag erna mochten we hem s’avonds eindelijk voor het eerst vastnemen. Wat een speciaal gevoel. Ik had diep vanbinnen angst dat hij me niet kende, dat hij niet wist dat ik zijn mama was. Die angst is eventjes gebleven. In de 10 dagen dat hij op Neonatologie verbleef, mochten we iedere dag een beetje meer mama en papa zijn. Wat voor andere ouders vanzelfsprekend was, was voor ons eens zo speciaal.
“Ik denk nog vaak aan mijn bevalling. Meestal met een traan, maar nu ook met een lach.”
Ondertussen is Adan al een flinke jongen van bijna anderhalf. We gaan nog steeds regelmatig op controle bij de kinderarts. Met een bang hartje zit ik daar dan, maar ergens weet ik dat alles in orde is met onze vriend. Ik denk nog vaak aan mijn bevalling en de 10 dagen op Neonatologie. Meestal met een traan, maar nu ook met een lach. Het heeft me helpen relativeren. Ik ben dankbaar voor de goede zorgen van Neonatologie en oh zo dankbaar voor onze sterke jongen waar ik van hou tot aan de maan en terug.
Dit is het verhaal van Steffi, mama van Adan.
