getuigenis traject naar bewust alleenstaande mama

nov 29, 2021 | Blog

Hoe alles begon…

Op mijn 18 jaar droomde ik er al van om mama te worden, om een klein wondertje op te voeden en hier alles voor te geven. Gelukkig was ik als student nuchter genoeg om die droom even opzij te zetten en te wachten tot op het juiste moment. Toch zat ik toen al met het gevoel: ‘Als er rond mijn 30 jaar geen man is in mijn leven, doe ik het alleen’. Natuurlijk keken mensen daar raar van op en je krijgt dan de goede raad: ‘Er komt wel iemand op je pad, je bent jong genoeg’. Maar iets in mij, wist dat het zo zou lopen…

In 2019 werd ik 27 jaar en ondanks ik wel een aantal relaties gehad had, was ik op dat moment toch weer alleen. Het gevoel van mama te willen worden begon aan mij te knagen. Ik begon er informatie over te vragen en de bal ging toch wat aan het rollen. Overleg met mijn ouders gebeurde ook want ik vond dat, hoe dan ook, zij hier wel moesten achter staan. In begin was er toch wel wat ongeloof, wil je dit wel echt doen? Maar van de moment ze echt wisten dat dit was wat ik wou, stonden ze voor de volle 100% achter mij. Ik heb toen een afspraak gemaakt met een gynaecoloog in het Imelda ziekenhuis te Bonheiden. Maar door allerlei redenen, zowel privé als het traject, ben ik er (ook al stond ik er voor de volle 100% achter) toen niet mee doorgegaan. Zo moest je bv. 30 jaar zijn voor je aan een traject mocht beginnen, je mocht niet meer thuis wonen, … De angst om afgewezen te worden sloeg toe en de droom werd aan de kant gegooid.

 De start van het traject

 Eén jaar later was ik nog steeds alleen en mijn droom was er nog altijd. Ik leerde in mei een bewust alleenstaande mama kennen. De klik was er meteen en al snel was er een raakpunt, alleenstaande mama willen worden. Na vele gesprekken en informatie die ze me gaf, was dit voor mij HET moment. Ik voelde dat ik alles op alles wou zetten om voor mijn droom te gaan. Ookal was ik nog altijd geen 30 jaar, ik wou mama worden… punt! Dus maakte ik een afspraak in het AZ Jan Palfijn ziekenhuis in Gent. Ik weet het, heel ver… toch zo’n uur en half rijden. Maar vanuit de informatie die ik meegekregen had, struikelden ze daar niet over mijn leeftijd.

Op 20 november 2020 had ik mijn eerste gesprek bij de gynaecoloog in Gent. Natuurlijk met een heel klein hartje en de nodige zenuwen. Na een hele vragenronde en een goed gesprek, kreeg ik meteen te horen dat ze niet over de leeftijd zou struikelen. Oeff.. toch al iets positief maar ik moest toch nog even een gesprek hebben met een psycholoog. Dus hop, weer naar huis en meteen een afspraak gemaakt bij de psycholoog. Dit gesprek volgde al vrij snel op 25 november en omwille van de vreselijke coronaperiode, mocht dit via een video-call. Zo kon ik met een gerust hartje, in mijn eigen omgeving, een gesprek hebben met de psycholoog. Het gesprek verliep heel vlot, ik stond recht in mijn schoenen en wist precies wat ik wou. Maar ook al had de gynaecoloog gezegd nooit te struikelen over mijn leeftijd, deed de psycholoog dat wel. Dus de twijfel en de paniek sloegen weer toe om afgekeurd te worden voor een traject.

 In december 2020 ben ik opnieuw op gesprek gegaan bij de gynaecoloog. Daar ging ik het verlossende antwoord krijgen of ik kon starten met het traject of niet. Ze nam het rapport erbij van de psycholoog en daar stond dus effectief in dat ze mij nog te jong vond. Maar gelukkig hield ze zich haar aan haar woord. Ik kreeg daar meteen een inwendig onderzoek, een bloedonderzoek en de verlossende zin: ‘Je mag van mij in januari al starten’. Wat?! In Januari al? Alles verliep ineens in een sneltrein. Maar ik was er volledig klaar voor.

 

En toen was het eindelijk zo ver…

 Op 1 januari 2021 begon mijn nieuw avontuur echt. Ik had de eerste dag mijn menstruatie en mocht eindelijk een mailtje sturen naar de gynaecoloog in Gent. Mijn follikelmetingen mocht ik (gelukkig) laten doorgaan in het ziekenhuis in de buurt. Veel dichterbij maar het gaf ook wel de nodige stress, want communicatie verliep hierdoor wel heel stroef. Maar goed, we lieten alles op ons afkomen. Bij zo’n follikelmeting, keken ze dan hoe groot mijn eicel was en daarna volgde nog een bloedonderzoek om te kijken wanneer mijn eisprong ongeveer zou plaatsvinden. Soms moest ik meerdere keren gaan omdat mijn eicel nog te klein was, soms was het meteen goed. Wanneer mijn follikelmeting en bloed dan uitwezen dat ik bijna mijn eisprong zou hebben, kreeg ik een afspraak in het Jan Palfijn ziekenhuis in Gent voor mijn inseminatie. Dit gebeurde via IUI (Intra – Uteriene inseminatie).

 

De eerste twee inseminaties waren negatief. Dit was natuurlijk niet leuk maar ik was wel positief genoeg om hier niet te lang blijven bij stil te gaan. Ik moest verder en wou niet opgeven. Omdat de eerste inseminaties in een natuurlijk cyclus waren gegaan, heb ik voor de derde keer wel een ondersteuning gevraagd. Dit gaf mij toch wat meer zekerheid desondanks de gynaecoloog zei, dat mijn eigen natuurlijke cyclus goed genoeg was. Ik mocht dan bij het begin van mijn menstruatie 5 dagen Femara nemen om mijn eicel beter te laten rijpen en voor de inseminatie pregnyll spuiten.

Ondertussen waren we maart, mijn derde poging kwam eraan. Ik had de Femara genomen en bij de follikelmeting was er ineens een eitje te zien van bijna 21mm. Wat zeer groot was t.o.v. de twee andere keren. Vol goeie moed, ging ik voor een derde keer naar Gent. Na de inseminatie was het telkens twee verschrikkelijke lange weken wachten. En geloof het of niet, je voelt vanalles aan je lichaam waardoor je denkt dat het toch wel een prijs zou kunnen zijn. Na die twee weken mocht je dan een zwangerschapstest doen. Een lichtblauw streepje kwam tevoorschijn… Daar sta je dan, aan de grond genageld. Er gaat vanalles door je heen. ‘Is het gelukt? Ben ik zwanger?’. Ik was op dat moment zo blij! Maar voor de zekerheid liet ik bloed trekken in het Imelda Ziekenhuis. Ik kreeg daarna telefoon om te zeggen dat mijn bloedwaarden toch niet zo goed waren. Het kon op of af gaan.. maar de moed zakte natuurlijk in mijn schoenen. Een weekje later, is mijn menstruatie erdoor gekomen. En daar krijg je dan het woord, dat je liever nooit zou horen. Een miskraam, je hebt een miskraam gehad. Heel pril maar wat deed het pijn. Op dat moment was het allemaal wel even moeilijk. Ik begon toch wel eens een traan te laten en ik had toch wel wat bemoedigende woorden nodig. Maar ook toen, bleef ik doorgaan. Als ik er nu op terugkijk, werd ik toen ook wel gewoon ‘geleefd’. Van menstruatie naar onderzoek naar inseminatie naar testen.

 The lucky shot

Na de vierde mislukte poging heb ik een onderzoek moeten laten doen. Een hyfosy heet dat. Dat is een onderzoek om te kijken of je eileiders wel goed doorgankelijk zijn. Deugd deed dat helemaal niet, maar je neemt dat er toch maar gewoon bij. Ik moest die cyclus geen femara nemen omdat ze niet wisten of er wel een inseminatie kon plaatsvinden. Daar ging mijn zekerheid. Honderden vragen spoken dan door je hoofd. Maar ik kon alleen maar hopen op het beste. Tijdens dat onderzoek kreeg ik ineens te horen, dat op dag 10 van mijn cyclus, ik al een eicel van 16mm had en mijn twee eileiders waren perfect doorgankelijk. Wat nu gedaan, het was vrijdag. Maar zoiets kan helemaal niet wachten. De dag daarop mocht ik al komen voor mijn follikelmeting en het bloedonderzoek en op zondag was ik opnieuw in Gent, voor hopelijk eens een gelukte poging. Ik hoor het de gynaecoloog nog zo zeggen, ‘En nu wil ik enkel een mail met goed nieuws hé!’.

Weer twee weken later mocht ik testen. Ik kon me niet houden en testte al twee dagen voor de uitgerekende dag. Een mooi blauw streepje kwam tevoorschijn, veel helderder dan de derde keer. Dit moest wel gelukt zijn! Toch zo nog wel met beide voeten op de grond, wachtte ik twee dagen af. Wanneer ik toen op 31 mei een tweede test deed, was dit nog een mooier plusje op de test. Ik kon mijn ogen niet geloven en was ik zo blij! Ook het bloedonderzoek was positief dus het was eindelijk zover.. Ik was zwanger!

 

Mijn zwangerschap als alleenstaande mama

Mijn zwangerschap verloopt echt super goed, buiten dat ik te maken heb met bekkeninstabiliteit. Maar ik geniet ten volle om hem (ja, het is een zoontje) te voelen bewegen en kijk telkens uit naar de echo’s. Wanneer ik het op 12 weken bekend maakte, heb ik heel veel positieve reacties gekregen. Ook zeiden er bepaalde mensen dat ze dit wel van mij verwacht hadden. 

 

Het doet zo’n deugd om zoveel mensen om me heen te hebben die me steunen en ik zal hier altijd met zo’n goed gevoel op kunnen terugkijken, ook al was het hele traject een serieuze rollercoaster. Ik besef maar al te goed dat ik toch wel ontzettend veel geluk heb gehad dat dit met IUI in de 5de poging gelukt is. Zeker als je weet dat bij elke IUI maar 15% kans op slagen is. Het kon dus allemaal veel langer geduurd hebben of veel stroever gegaan zijn. Mijn mama gaat ook mee naar elke echo en zij zal bij de bevalling ook aanwezig zijn!

 

Over de bevalling zelf wil ik nog niet teveel nadenken. Ik laat alles op me afkomen omdat ik weet dat dit bij iedereen anders. Ik ga zo ontzettend blij zijn dat hij er zal zijn. Ik weet dat het niet altijd even makkelijk zal worden als alleenstaande mama maar ik kan zeggen dat ik mijn droom achterna ben gegaan en daar ben ik super trots op!

 

  

 

Dit is het verhaal van Sascha, mommy to be van een babyboy.