“Toen ik de test omdraaide en twee streepjes zag, dacht ik dat ik droomde.”
In maart 2018 besloten we dat het tijd was voor een nieuwe stap. We wilden heel graag een baby’tje in ons gezinnetje verwelkomen, een mini-mensje van ons allebei. We waren ondertussen gesetteld in ons appartement dat we in september het jaar daarvoor kochten en we voelden ons er allebei klaar voor. Enkele maanden later ondervond ik veel werk-gerelateerde stress, ik zat daardoor niet goed in mijn vel en begon te twijfelen of ik wel een goede mama zou zijn. Mijn vriend sleurde me erdoor. Ik vond een nieuwe uitdaging op werkgebied, maar elke maand een nieuwe teleurstelling na een negatieve zwangerschapstest hakte erin. Ik maakte een afspraak bij de gynaecoloog (daar kon ik in april 2019 terecht) en de tussentijd ging ik een paar keer langs bij de osteopaat.
Eind maart 2019 waren we op het verjaardagsfeestje van één van mijn beste vriendinnen. Het was echt gezellig, maar opeens voelde ik me heel misselijk. Het werd erger en ik overtuigde mijn vriend om samen naar huis te gaan. Ik dronk wat water en kroop in mijn bed. De dagen daarna hield de misselijkheid aan. Aangezien ik een heel onregelmatige cyclus had, was ik me er niet van bewust dat mijn regels uitbleven. Die zaterdag was mijn vriend gaan werken en besloot ik een zwangerschapstest te gaan kopen. Ik had hem niets van gezegd want ik wou hem een nieuwe teleurstelling besparen. Zondagochtend was ik al vroeg wakker, ik kon mijn draai niet meer vinden. Ik besloot op te staan en de test te doen. Ondertussen zette ik een koffietje en was ik die test zelfs bijna vergeten. Toen ik de test omdraaide en de twee streepjes zag, dacht ik dat ik droomde. Ik had kippenvel over mijn hele lijf, mijn hart ging nog nooit zo snel te keer en een gelukzalig gevoel overviel me.
Vooraf had ik me voorgenomen om mijn vriend op een leuke manier te verrassen als ik zwanger bleek te zijn. Maar op dat moment kon ik niet anders dan de kamer binnenstormen en hem het goede nieuws vertellen. Uit het bloedonderzoek bij mijn huisarts, bleek ik dat effectief vijf weken zwanger was. Mijn oorspronkelijke afspraak bij de gynaecoloog kon blijven staan en dus gingen we in april bij haar langs voor de 8 weken echo. Ik zal nooit het gevoel, wat die eerste echo bij ons losmaakte, vergeten.
“Ik had me op voorhand goed ingelezen en me mentaal helemaal voorbereid op de bevalling.”
Mijn zwangerschap verliep goed, ik had – buiten de eerste 12 weken wat misselijkheid – nergens last van en genoot volop. Ik vond zwanger zijn oprecht heel leuk. Prachtig toch, tot wat een vrouwenlichaam allemaal in staat is. Tijdens mijn zwangerschap ging ik langs bij de kiné en ik zocht een vroedvrouw. Met haar besprak ik al mijn wensen. Ik besloot dat ik een epidurale zo lang mogelijk ging proberen uit te stellen. Idealiter wilde ik zo natuurlijk mogelijk bevallen, zonder ingrepen. Ik had me op voorhand goed ingelezen en me mentaal helemaal voorbereid.
Op zondag 1 december 2019 verloor ik ’s ochtends mijn slijmprop, maar verder bleef het gedurende de dag rustig. ’s Avonds toen ik in de zetel lag kreeg ik plots steken die opkwamen en weer wegtrokken, ik begon te timen en contacteerde onze vroedvrouw. Die kwam langs en de bevalling was inderdaad begonnen. Ik had 2 cm opening en kon de weeën goed verdragen. We besloten te gaan slapen voor zover dat nog kon. Ik vond natuurlijk mijn draai niet, waarop ik dan maar in bad ging, maar ook dat was ik snel beu. Om 4u ‘s nachts kwam de vroedvrouw terug langs, ondertussen had ik 3cm opening. Zij moest weg voor haar werk en ze besloot om één van haar collega’s te contacteren. Zij was stand-by voor als ik dat zou willen. Ik heb nog een aantal uurtjes kunnen slapen, nog een douche genomen, het huis nog gestofzuigd, de laatste spulletjes in de tas gestopt en rond 11u30 zijn we richting het ziekenhuis gegaan. Daar werd ik aan de monitor gelegd en bleek ik 5cm ontsluiting te hebben. We lachten nog dat we al in de helft zaten. Mijn gynaecoloog (waar ik in de namiddag een afspraak had) kwam langs en zei al lachend: “tot straks hé!”
“Na een tijdje ontdekte de gynaecoloog dat ons dochtertje een sterrenkijkertje bleek.”
Na de wissel van de shifts kwam er een nieuwe vroedvrouw bij ons langs, rond 15u bleek ik 6 cm ontsluiting te hebben, om 16u kreeg ik rugweeën en kon geen enkele houding me nog bekoren. Mijn ontsluiting schoot niet meer op en rond 17u30 besloten we samen om mijn water te laten breken in de hoop dat alles wat vlotter op gang zou komen. De vroedvrouw zei ons nog dat ons baby’tje wel echt een wemelgatje was. De meeste kindjes zijn tijdens de arbeid juist minder actief, omdat ze voelen dat er iets gaat gebeuren.
Om 20u verhuisde ik naar een grote verloskamer met een bad, maar ook daar kon ik me niet in ontspannen. Ik had ondertussen 8 cm opening, maar ik had daarbij persweeën gekregen en de pijn was ondragelijk geworden. Rond 21u vroeg ik uiteindelijk een epidurale, maar de anesthesist was bij een operatie, dus ik moest even wachten. Uiteindelijk werd het 22 u, maakten we een nieuwe shiftwissel mee en kwam nog een andere vroedvrouw zich voorstellen. De epidurale bleek zijn werk te doen en rond 23u40 had ik eindelijk volledige ontsluiting. Ik mocht stilletjes beginnen mee persen en de gynaecoloog was onderweg. Na een tijdje ontdekte de gynaecoloog dat ons dochtertje tijdens de arbeid gedraaid was en een sterrenkijkertje bleek. Ik draaide me op handen en knieën en we wachtten een tijdje af. Even later kwam de gynaecoloog er opnieuw bij, maar er kwam geen beweging in. Ons dochtertje had zichzelf zo gewrongen dat ze volledig vast zat.
“Ik had het gevoel een slechte mama voor ons dochtertje te zijn, omdat ik haar niet zelf op de wereld heb gezet.”
Aangezien zij het steeds moeilijker begon te krijgen, mijn bloeddruk de hoogte inging en ik helemaal op was, besloot de gynaecoloog een spoedkeizersnede te doen. Allerlei emoties en onmacht gingen door me heen. Ik was bang om ons dochtertje verliezen. Ik werd klaargemaakt en voor ik het goed en wel besefte hoorde ik haar om 1u52 wenen en mijn vriend fier “Ida” antwoorden op de vraag hoe onze dochter zou heten.
Na de bevalling genoten we volop van onze dochter. Ik had niet veel pijn, de borstvoeding verliep goed en we gingen één dag vroeger dan gepland naar huis. Thuis begon ik te piekeren en me af te vragen waarom mijn lichaam niet had gekund waarvoor het gemaakt is. Ik heb me schuldig gevoeld, tegenover mezelf en onze dochter. Ik ben boos geweest op mijn lijf en ik heb het vervloekt. Ik twijfelde aan mezelf als mama en ik had het gevoel een slechte mama voor ons dochtertje te zijn, omdat ik haar niet zelf op de wereld had gezet. Alle positieve bevallingsverhalen uit mijn omgeving versterkten dat gevoel alleen maar en ik besloot om terug aan te kloppen bij de osteopaat. De sessies bij haar hebben me echt geholpen om het litteken te zien als deel van mezelf en het ook mentaal een plaatsje te geven.
Ondertussen is Ida een flinke dame van 16 maanden en durf ik hardop te zeggen dat ik wel een goede mama ben. De manier waarop je baby’tje ter wereld komt heeft geen invloed op het feit dat je een goede of een slechte mama bent. Ik ben trots op mijn lichaam om onze dochter te dragen en groot te brengen. Elke keer als ik naar haar kijk voel ik heel veel dankbaarheid en trots. Dat zij ons heeft uitgekozen om haar ouders te mogen zijn is het mooiste cadeau dat ik ooit kon krijgen.
Dit is het verhaal van Gitte, mama van Ida.