getuigenis ZWANGERSCHAP, BEVALLING (INLEIDING) en HET MOEDERSCHAP

dec 28, 2021 | Blog

Even voorstellen

Hallo!
Mijn naam is Natalie, 27 jaar en verpleegkundige bij het Wit-Gele Kruis. Op 19 september 2020 ben ik getrouwd met Koen, waarmee ik ondertussen 8 jaar samen ben.
Op 24 september 2021 ben ik voor het eerst mama geworden van ons zoontje Mats.
Ik neem jullie graag mee op mijn avontuur.

zwanger

Tijdens onze huwelijksreis in september vorig jaar beslisten Koen en ik om op het einde van het jaar te stoppen met de pil en ‘we zouden wel zien’. Ik werkte nog niet zo heel lang bij het Wit-Gele Kruis, maar ging ervan uit dat ik toch niet meteen zwanger zou worden want ik nam al 10 jaar lang de pil. Einde december/begin januari waren mijn borsten pijnlijk maar ik weet dit aan mijn lichaam dat aan het “ontpillen” geslagen was. Achteraf gezien was ik ook enkele keren misselijk geweest tijdens het werk, maar van de ‘honger’. Toen ook mijn regels ’s middags niet doorkwamen (ja, ik ben ongeduldig), deed ik toch maar een test toen Koen naar de bakker was. Bleek die dus meteen positief te zijn! Ik vertelde het Koen meteen toen hij terugkwam van de bakker met een leuk gepersonaliseerd koffertje met de test en kleine babyspulletjes in.
We geloofden het eerst allebei niet (zo snel?!), maar waren toch voorzichtig blij. De maandag daarop liet ik onmiddellijk bloed nemen. Tijdens het werk belde ik voor een patiënt naar de collega van mijn eigen huisarts en vroeg langs mijn neus weg of ze misschien al uitslag had van mijn bloedname. Ze zei: ‘Ik weet niet voor wat je een bloedname hebt laten doen, maar ik denk dat ik je proficiat mag wensen’. So far, so good dus.

Ik ben zelf een enorme perfectionist en piekeraar. Op 8 weken zou ik naar de gynaecoloog kunnen voor een eerste echo. Ik moet je niet vertellen dat die eerste weken dus énorm traag voorbij gingen. Op dat moment was ik vaak misselijk en enorm vermoeid. Verder mocht ik echt niet klagen qua kwaaltjes.
De eerste echo bij de gynaecoloog was hoe het moest zijn. Wat een opluchting!

Die eerste beruchte 12 weken leefde ik van dag tot dag met een enorme angst om ons kindje kwijt te raken. Toen ook de beruchte 12 weken echo goed was, begon ik te stressen over de 20 weken echo. Want blijkbaar was die toch ook belangrijk…
Richting de 12 weken afspraak begon ik steeds meer en meer last te krijgen van mijn bekken. Verdict: bekkeninstabiliteit. Gevolg: werkonbekwaam tot het einde van de zwangerschap en moederschaps-/borstvoedingsverlof. Samengevat: een jaar lang thuis. Dubbel gevoel…
Met heel wat rust ging de ergste pijn voorbij en kon ik stilletjes aan thuis toch wat meer doen of al eens naar buiten.

Rond 16 weken begon ik wat gefladder te voelen in mijn buik. Wat een gek gevoel!
De 20 weken echo volgde en ook die was goed! Het gefladder in mijn buik begon steeds aanweziger te voelen.
Ik focuste mij zo hard op Mats zijn bewegingen dat ik heel vaak ongerust was omdat ik hem naar mijn gevoel zo weinig voelde bewegen. Ik ben dus enkele keren voor een extra echo gegaan. Gelukkig waren die ook altijd in orde.

De weken gingen voorbij. Mijn bekkeninstabiliteit was met voldoende rust en kinebezoekjes onder controle, de misselijkheid ook met behulp van Navalit (wonderspul!).

Met de nodige angst en bezorgdheid op de achtergrond begon ik te genieten van dat kleine leventje in mijn buik. Al snel in de zwangerschap begonnen mijn borsten melk te lekken (kon niemand mij dit vertellen op voorhand?!). Ook weer een nieuwe wereld die voor me openging…
Geboortelijst leggen, controles in het ziekenhuis, kamertje klaarmaken, kleren en spullen shoppen,… Kortom: we bereidden ons voor zo goed en zo kwaad als het kon.

Vocht ophouden en een verhoogde bloeddruk

Hoe verder de zwangerschap vorderde, hoe meer vocht ik ophield. Ik ben hier altijd wel wat gevoelig aan, maar hield het toch extra in de gaten (beroepsmisvorming tot in het oneindige).
Omdat ik Mats weer weinig gevoeld had, mocht ik rond 35 weken naar het ziekenhuis voor een monitorcontrole. De vroedvrouwen daar merkten ook mijn vocht op en zagen dat ik een verhoogde bloeddruk had. Voor de zekerheid wilden ze mij toch langs de gynaecoloog sturen. Een bloedafname, bloeddrukprofiel (om de 15 minuten gedurende een uur wordt je bloeddruk gemeten) en een echo verder besloot de gynaecoloog dat ik maar moest starten met medicatie tegen die hoge bloeddruk. Ook moest ik vanaf dan zo’n 2 à 3 keer per week naar het ziekenhuis voor steeds dezelfde onderzoeken: bloedafname, urinecontrole, monitor, bloeddrukprofiel. Daarnaast moest ik thuis ook 2 tot 3 keer per dag mijn bloeddruk controleren.
De beide gynaecologen die mij begeleidden hadden al eens laten vallen dat ze me zouden inleiden om te voorkomen dat ik zieker werd en een zwangerschapsvergiftiging zou krijgen.

Op 36 weken bleef mijn bloeddruk stijgen ondanks de medicatie en kreeg ik steeds meer hoofdpijn. Dat was het signaal voor de gynaecoloog om een datum te prikken. 23 september zou ik moeten binnenkomen ’s avonds.
Ook dit gaf mij een dubbel gevoel. Ergens gaf het mij een stukje controle omdat ik wist wanneer ik zou gaan bevallen. Langs de andere kant hoor je overal zoveel verhalen over inleidingen, dat het me toch wel wat angst gaf.

Die week sliep ik nog slechter dan ik al deed de laatste weken.
Volgende week zouden we gewoon met ons drietjes zijn!

De inleiding

De dag van de inleiding zelf probeerde ik me overdag zo veel mogelijk bezig te houden. Om 18u werden we dan -eindelijk- in het ziekenhuis verwacht.
De gynaecoloog van wacht plaatste een ballonkatheter die ervoor moest zorgen dat mijn baarmoederhals zou verweken en ik ontsluiting zou beginnen krijgen. Het plaatsen zelf was niet aangenaam, maar deed op zich ook geen pijn.

Enkele uren later begon ik hevige menstruatiepijn te krijgen. Zouden dit weëen zijn? Soms moest ik ze zelfs al opvangen door ze weg te blazen. Ik probeerde me de technieken te herinneren van de zwangerschapscursus. Tot die nacht 3u heb ik die pijn gevoeld. Gevolg: niet veel geslapen. Om 6u45 stond er alweer een vroedvrouw aan mijn bed die ons meenam naar de verloskamer. Wanneer we terug op de kamer komen, zijn we met ons drie…

De ballonkatheter werd verwijderd en ik gecontroleerd. Verdict: 3 à 4 cm ontsluiting maar nog geen verweking van de baarmoederhals. Balen…
Een reeks van inwendige onderzoeken en vaginale tabletjes volgden gedurende de hele voormiddag zonder veel resultaat. De gynaecoloog bereidde me voor: als de laatste dosis zijn werk niet deed, moeten we 12u wachten. In theorie konden mijn vliezen gebroken worden. Maar de gynaecoloog was er dan van overtuigd dat het een keizersnede zou worden omdat alles zo geforceerd werd op dat moment. Weer balen mét tranen dit keer…

Ondertussen kreeg ik wel weer de pijn die ik ’s nachts voelde. Zou het?
Op de monitor zag de vroedvrouw dat Mats het moeilijk kreeg door de medicatie. Zijn hartslag zakte en hij bewoog nog amper. Dus: voor de rest van de arbeid en bevalling aan de monitor. En opnieuw: als dit zo bleef doorzetten, werd het een keizersnede.
Net op tijd de laatste controle om te checken of mijn water gebroken kon worden, had ik genoeg ontsluiting en verweking om mijn vliezen te breken.
Zo gezegd, zo gedaan. Wat een gek gevoel was dat!
Het water bleef naar mijn gevoel ook maar komen, maar het voelde wel als een opluchting. Mijn buik voelde in een keer veel minder gespannen.

Omdat ze Mats nu minder goed konden opvolgen met banden rond mijn buik, werd bij hem een elektrode op zijn schedel geplaatst om zijn hartslag goed op te volgen.
Ondertussen was het late namiddag en vanaf toen ging alles enorm snel. Ik kreeg een epidurale en de weeënopwekkers werden gestart.
Ik voelde de epidurale enkel aan mijn rechterkant dus de vroedvrouw raadde me aan om vaak te wisselen van houding zodat de medicatie zich beter kon verdelen.
Ondertussen hadden de weeënopwekkers de epidurale ingehaald, waardoor ik dus niet veel effect meer had van mijn epidurale en alles gevoeld heb.
Mats lag ondertussen ook als ‘sterrenkijker’ dus ik heb héél lang op handen en knieën gezeten om hem te helpen draaien.

Topsport

Al snel voelde ik persdrang, rond 18u. Dit moest ik zoveel mogelijk proberen tegenhouden van de vroedvrouw (wat een opgave!).
Een uurtje later kon ik dan toch samen met de vroedvrouw actief beginnen persen. Ik had me voorbereid op hard labeur, maar zo? Bevallen is topsport wat mij betreft!
Ondertussen speelde de vroedvrouw nog met de weeënopwekkers waardoor ik al enkele uren zo goed als geen pauze meer had tussen de weeën.

Weer een uur later (rond 20u) was Mats nog niet voldoende gezakt en is de gynaecoloog gebeld. Vanaf toen was het chaos in de verloskamer.
Ze ging me helpen zei ze, dus Mats werd gehaald met de vacuümpomp. De pomp die op zijn hoofdje werd geplaatst moest er nog eens bij in… Jawel hoor, dààr.
Mats werd geboren tijdens 3 weeën. Toen zijn hoofdje kwam, zag de gynaecoloog dat de navelstreng rond zijn hoofdje zat. Ondertussen moest de vacuüm van zijn hoofdje af, maar de vroedvrouw wist niet hoe ze die moest uitzetten doordat ze nog niet met dit toestel gewerkt had.

De gynaecoloog probeerde dit dus handmatig van zijn hoofdje te halen, waardoor het stukje dat op zijn hoofd zat, uitschoof door de navelstreng. Die was nog niet afgeklemd op dat moment, dus hier kwam enorm veel bloed uit. Dankzij de snelle handelingen van de gynaecoloog hebben we allebei dus niet àl te veel bloed verloren.

Toen Mats dan eindelijk geboren was, werd hij onmiddellijk bij mij gelegd. Hij had afgezien van de bevalling en had een heel grauwe kleur. Ook kreunde hij fel.
Hij werd dus na een paar minuutjes meegenomen om hem wat te helpen opstarten met extra ademhalingen. Ook werd er wat bloed afgenomen om te kijken of hij geen zuurstoftekort had gehad. Dit was gelukkig niet het geval.
Dit is allemaal gebeurd in een andere kamer. Koen is altijd bij hem gebleven en ondertussen heeft de gynaecoloog mij gehecht na de knip die ze had moeten uitvoeren.

Mats is geboren rond 21u. We zijn toen nog eventjes op de verloskamer mogen bekomen. Ondertussen belden we al naar onze familie om hen het goede nieuws mee te delen. Zo goed als niemand wist dat ik ingeleid ging worden, dus het was een hele verrassing.
Nadien is de vroedvrouw zowel mij als Mats komen wassen en mochten we naar de kamer. Ik had van de hele dag nog niets gegeten, dus kreeg wat boterhammetjes.

Even bekomen…

De volgende dagen in het ziekenhuis hadden we alle drie nodig om te bekomen van de bevalling.
Mats kreeg perdolan voor de wonde op zijn hoofdje die de pomp had gemaakt en was dus heel suf. Ik wou borstvoeding geven en de eerste 24u heb ik met veel hulp van de vroedvrouwen manueel gekolfd en hem de borstvoeding met een lepeltje gegeven.
Nadien is hij met behulp van een tepelhoedje beginnen drinken.

Uit mijn bloedname na de bevalling bleek dat ik toch zwangerschapsvergiftiging opgelopen had en te veel bloed verloren was. Ik kreeg een ijzerinfuus en werd verder opgevolgd.
Mats werd ondertussen heel geel en moest 2 x 4 u onder de blauwe lamp.
Na dus een extra dagje in het ziekenhuis, mochten we naar huis.

 

De eerste weken thuis…

De eerste weken thuis waren enorm zoeken. Koen was gelukkig de eerste 3 weken thuis, waardoor ik nog goed kon herstellen.
Mats sliep heel slecht en was soms uren wakker ’s nachts. Hij clusterde heel vaak tussen middernacht en 4u.
Doordat ik zo perfectionistisch ben, wou ik niets uit handen geven en vroeg ik geen hulp.
Dit heeft mij uiteindelijk gesloopt. Ik weende enorm veel en kon maar niet gelukkig zijn. Dit werkte ik uit op zowel Koen als Mats en voelde ik mij daar weer schuldig over.
Ik had ook vaak het gevoel dat ik faalde en ik mijn kindje niet kende. Ik verwachtte te veel van mezelf én van Mats.
Koen werkt als zelfstandige, dus werkt veel. Ik had vaak het gevoel dat ik er alleen voor stond. Terwijl dit toch een deel met mijn eigen instelling te maken had. Als ik hulp vroeg, voelde ik me nog meer gefaald.
Uiteindelijk heb ik toch kraamzorg en mijn schoonouders wat vaker ingeschakeld om te helpen. Toen ging het beter en kon ik toch wat genieten.

Toen Mats 10 weken oud was, was er weer een breekpunt. Ik wilde stoppen met de borstvoeding. Hij dronk heel onrustig, leek altijd honger te hebben. Hierdoor hadden we geen structuur in onze dag en durfde ik amper buiten komen.

De vroedvrouw stelde voor om eventueel fulltime te kolven. Omdat ik altijd een heel goede productie gehad heb, kon ik mij hier wel in vinden. Op die manier kon ik nog steeds borstvoeding geven, maar meer uit handen geven. Ook zou ik zo meer vrijheid krijgen en meer durven weggaan.

Ondertussen is Mats 12 weken oud en kolf ik nog steeds alles. Ik had het nooit gedacht, maar toch krijgt hij al 12 weken exclusief borstvoeding.
En dat terwijl mijn instelling bij de start was: ‘We zien wel’.
We leren elkaar nog elke dag beter kennen. Een kindje krijgen gooit je hele leven overhoop en het is niet makkelijk. Maar als ik zie hoe lief hij kan lachen, smelt ik toch.
Ik besef nu dat ik de lat voor zowel mezelf als Mats niet te hoog mag leggen. We komen er wel, op onze eigen manier.
Dat loslaten zal altijd een uitdaging blijven, maar we gaan samen die uitdaging aan!

Dit is het verhaal van Natalie, mama van Mats.