Als kind was mijn grootste droom al om later mama te worden. Toen mijn partner en ik besloten om te stoppen met de pil was ik euforisch! Ik plande het al helemaal in mijn hoofd: we gingen nog op skivakantie waarna ik zou stoppen met de pil, een paar maanden later zou ik zwanger worden en een jaartje na het stoppen met de pil zou ik een kleine baby hebben. Toch liep het iets anders.
Maart 2019 stopte ik met de pil. Ondanks dat ik er niet te veel mee bezig wou zijn, zat ik constant te checken (via een app) wanneer ik het vruchtbaarst zou zijn en deed ik ook ovulatie testen. Begin september had ik een positieve zwangerschapstest. Ik wou mezelf testen omdat we niet veel later naar New York op vakantie zouden gaan en ik zeker wou weten of ik alles mocht eten en drinken als ik daar was. Ik was dan ook superblij met dit nieuws en wij hadden een zalige vakantie in New York. De week na onze vakantie ging ik langs de huisdokter om bloed te laten trekken. Toen ik enkele dagen daarna mijn zwangerschapsboekje mocht gaan afhalen had ik een beetje bloedverlies. Meteen vroeg ik aan de huisdokter of dit ernstig was. Zij probeerde me gerust te stellen, waarschijnlijk was dit innestelbloeding. Als ik na 3 dagen nog steeds een beetje bloedverlies had, of als het harder werd moest ik een afspraak maken bij mijn gynaecoloog.
“Op 8 weken gingen ik en mijn partner met een bang hartje naar onze eerste afspraak.”
3 dagen later was ik er toch nog niet gerust in en wou ik een afspraak maken om een controle te hebben op 8 weken (die van 12 weken lag al langer vast). Ik werk zelf in het ziekenhuis waar ik ging bevallen, dus wandelde naar de infobalie om een afspraak te maken. Daar werd met een diepe zucht gezocht naar een gaatje in de agenda van mijn gynaecoloog, maar die was natuurlijk druk bezet. Ik vroeg dan een afspraak bij een andere gynaecoloog rond mijn 8 weken want ik maakte me echt ongerust. Ik voelde weinig begrip van de secretaresse, maar ze maakte toch een afspraak.
Op 8 weken gingen mijn partner en ik met een bang hartje naar onze eerste afspraak. Hier kregen we meteen slecht nieuws te horen. Er was geen hartslag en het vruchtje was te klein om 8 weken zwanger te zijn. De gynaecoloog gaf me heel weinig hoop. Maar aangezien ik een afspraak had vastliggen op 12 weken bij mijn vaste gynaecoloog, raadde hij aan om tot dan af te wachten. Moest ik terug bloedverlies krijgen of veel pijn hebben moest ik wel meteen naar de verloskamer gaan.
Dit waren de ergste 4 weken. Eerst aan onze ouders het slechte nieuws brengen. Zij wisten nog niet eens dat we zwanger waren en we moesten al zeggen dat het niet goed was. Nadien vertelde ik het ook tegen een paar collega’s omdat ik voelde dat ik me anders gedroeg dan normaal en ik wou dat ze wisten hoe dat kwam. Ik werd enorm gesteund door mijn omgeving. Aangezien ik in die 4 weken geen bloedverlies heb gehad, begon mijn hoop stilletjes aan terug te komen. Na 4 helse weken (en 3 kg minder door de stress) kwam ik bij mijn gynaecoloog en kreeg ik meteen terug het slechte nieuws. Geen hartslag en een veel te klein vruchtje. Ik kreeg dan ook meteen een afspraak voor een curretage later die week (november 2019). Dit was ook de week dat één van mijn collega’s vertelde dat ze zwanger was. Ik wou heel blij zijn voor haar, maar ik kon dat niet op dat moment.
“Vanaf dat moment heb ik besloten dat een miskraam geen taboe moest zijn.”
Na mijn curretage zag ik alleen maar zwangere buiken rondom mij. Het voelde aan alsof het mij niet was gegund. Het deed me pijn als telkens mijn zwangere collega over haar buik aan het wrijven was. Of als er weer eens iemand vroeg wanneer ik er aan zou beginnen. Vanaf dat moment heb ik besloten dat een miskraam geen taboe moest zijn. Iedereen die vroeg wanneer ik zou gaan beginnen kreeg meteen het antwoord dat ik nog maar pas een miskraam had gehad. Dat kwam altijd hard aan bij de mensen, maar dit had ik liever dan altijd maar mijn gevoelens te moeten opkroppen en smoesjes te verzinnen.
Mijn partner en ik hebben ook een moeilijke periode gehad. We zaten veel met de miskraam in ons hoofd en hadden faalangst. Hierdoor duurde het een tijd tot we terug zwanger waren. We hadden bijna het besluit genomen om hulp te zoeken toen ik in september 2020 opnieuw een positieve zwangerschapstest had. Ik was zeer blij, maar ook bang.
Die eerste weken waren weer moeilijk, niet omdat ik het niet mocht zeggen tegen anderen, maar omdat ik elke keer schrik had bloedverlies te krijgen. Ik maakte preventief een afspraak op 9 weken bij mijn gynaecoloog, maar mijn partner mocht op deze afspraak niet aanwezig zijn vanwege de coronamaatregelen. Aangezien ik niet wist of ik dit alleen zou kunnen heb ik 2 van mijn collega’s ingelicht. Zij hebben mij super goed gesteund door naast mij te komen zitten in de wachtzaal. Ze hebben zelfs gewacht tot ik terug buiten was om me op te vangen moest het nodig zijn.
En ja ik heb traantjes gelaten tijdens die consultatie bij de gynaecoloog. Niet omdat ik slecht nieuws kreeg, maar omdat ik de hartslag van ons klein ventje voor de eerste keer hoorde. Het klopt inderdaad dat dit een magisch moment is! Tot op het moment dat ik hem voelde stampen in mijn buik, ben ik nog vaak ongerust geweest. Ik had niet veel zwangerschapssymptomen en was nog niet veel bijgekomen, dus ik had vaak schrik dat ik weer slecht nieuws zou krijgen. Maar ik had een pracht zwangerschap en heb hier op en top van genoten! Mei 2021 werd ik eindelijk mama, mijn droom kwam uit. En ik geniet nu nog elke dag van mijn droombaby!
Dit is het verhaal van Sabe, mama van Aster.
